Een hele tijd geleden heb ik een kunsthistorica ontmoet. Een erg leuke dame, warm en enthousiast. Puur toeval dat ik haar tegenkwam. En zoals het soms is met toevallige ontmoetingen, met mensen of met dingen, ze heeft invloed op me. Ik heb andere mensen leren kennen, andere visies leren kennen, met een opener blik naar de wereld om me heen leren kijken.
Hoezo, een opener blik? Nou, dat je eens een beetje loslaat hoe je geleerd hebt te kijken en te denken. Dat je ook eens vanaf een andere kant kijkt. Als je een bos bloemen op tafel zet, kijk je toch ook niet alleen aan die ene zijkant? Je schikt de bloemen toch zo, dat die vaas bloemen van alle kanten een lust voor het oog is? Nou schik ik geen bloemen want ik heb geen groene vingers, maar even om het principe hè. Discussies en verschil van mening tieren welig op tv en de sociale media. Soms om van elkaar te leren, soms om zelf het hardst te schreeuwen om het standpunt van de ander maar niet te horen. Ik maak me natuurlijk soms ook wel schuldig aan het laatste, maar eigenlijk heb ik een voorkeur voor het eerste.
Makkelijk is het niet, om vanuit verschillende standpunten ergens naar te kijken. Meestal kijk je toch vanuit je eigen situatie, vanuit je eigen achtergrond, je eigen geschiedenis. En dat is dan in mijn geval een Nederlandse geschiedenis van vooral witte, christelijke mensen. En in de geschiedenisboeken ging het dan vooral over mannen, want de vrouwen zorgden thuis voor huishouden en kinderen. Er is helemaal niks mis mee als een vrouw daarvoor thuisblijft – maar wel als haar niet de keuze gelaten wordt.
Die mevrouw dus, is kunsthistorica. Ze doceert kunstgeschiedenis. Ze schrijft daar boeken over. En ze vertelt waarom wij vooral de namen van witte mannen als kunstenaars kennen. Ze legt uit dat kunstgeschiedenis als wetenschap op is gekomen in een tijd dat de witte, westerse wereld de wereld beheerste en vrouwen geacht werden thuis te blijven. En als je dat ziet, word je vanzelf nieuwsgierig naar de wereld buiten die visie. Ik tenminste wel. Ik wil dan ook weten wat voor kunst er gemaakt werd in de ‘kolonies’ of eigenlijk liever: in de niet-witte westerse culturen. Ik wil weten wat voor vrouwelijke kunstenaars er waren.
Ik bof. Ze geeft momenteel een online cursus. En ik als thuisblijfmoeder smul. Ik heb er, samen met mijn echtgenoot, voor gekozen om voor huishouden en kinderen te zorgen, maar oh wat is het lekker om daar ook eens buiten te kijken. Nieuwe kennis op te doen. Mijn blik te verruimen.
En dat: je blik verruimen, is voor iedereen goed. Luister eens naar een ander. Waarom heeft die een andere visie dan jij? Een ander standpunt verwijst naar een ander uitgangspunt, andere omstandigheden, een andere achtergrond waardoor je hetzelfde tòch anders ziet. Dat kan een vaas bloemen zijn die vanaf de andere kant bezien misschien andere kleuren naar voren laat komen. Dat kan een onderwerp in de media zijn. Dat kan ook geschiedenis zijn. Kijk eens met een frisse blik. Als je je blik verruimt, gaat ook je hart open.