Het leven zit eigenaardig in elkaar. Zo heeft de een alle geluk van de wereld en heeft de ander telkens tegenslagen. Zo gaat alles zo z’n gangetje, en zo stort alles om je heen in. Een ongeluk komt nooit alleen, zo zegt het spreekwoord. En als je dan midden in de penarie zit, aan het vechten tegen de bierkaai of lijdzaam moeten toezien hoe er geen vechten aan is, dan is het leven zwaar. Verbazing, verbijstering, boosheid, verdriet wisselen af.

Achter de wolken schijnt de zon en hoop doet leven. Maar of je uit zulke spreekwoorden dan ook daadwerkelijk goede moed kan halen is een andere zaak. De één gaat dat beter af dan de ander. Ook om me heen zie ik hoe de een het hoofd laat hangen en de ander weliswaar verdrietig of boos kan zijn, maar ook de kracht zoekt en vindt om ook de mooie kanten van het leven te zien en blijmoedig door te gaan, zo goed en kwaad als het kan. Ik bevind mij in de gelukkige positie dat ik onder die laatste categorie veel familie, vrienden en kennissen heb.

Ze zijn niet altijd heppiedepeppie, ze steken hun kop niet in het zand, verzwijgen hun zorgen of problemen niet – maar ze delen hun verdriet, ik mag mijn zorgen uiten, en we delen kleine succesjes en grote vreugden. Daardoor zijn onze lasten minder zwaar. Gedeelde smart is halve smart. We hangen de slingers op en maken een feest van het leven.

Er zijn ook mensen die altijd zeggen dat het goed gaat. Niet iedereen vindt het makkelijk of prettig om het te hebben over dingen die minder vloeiend of prettig gaan. Soms komt er toch een moment dat het wel zo duidelijk is dat ‘goed!’ toch echt bezijden de waarheid is, dat ze er niet meer omheen kunnen draaien. Hoewel, de een geeft dan toe dat het niet zo super gaat, vertelt wat er aan de hand is, deelt zijn of haar zorgen, krijgt een luisterend oor en een schouder om op te halen en krijgt hulp bij het ophangen van de hierboven genoemde slingers. De ander vertelt een half verhaal, krijgt aandacht, wil nog meer aandacht, vindt zichzelf wel heel erg buiten de prijzen vallen en wil daar dolgraag aandacht voor. Daar is een woord voor: ‘zielig’.

Mensen kunnen het zwaar hebben en de een kan meer last verdragen dan de ander. Verdriet, boosheid en frustratie mag er allemaal zijn - maar zelf houd ik er niet van als mensen ‘zielig doen’. Dat helpt namelijk niks. Je verwerkt er niks mee en haalt er je eigen kracht mee onderuit. We zijn allemaal mensen en we kunnen reflecteren op ons eigen gedrag en, soms met meer moeite, onze eigen gedachten en gevoelens. Kleine kinderen of dieren kunnen dat (nog) niet. Als zij pijn hebben is dat zielig. Volwassenen zijn niet zielig. Die kunnen zielig doen. Ik heb me er zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt, maar weet u? Het hielp niks. Dan heb je ook nog mensen die over anderen zeggen dat iemand zielig is. Daarmee haal je iemand naar beneden. Je kan meeleven, luisteren, laten huilen of razen en geef die ander dan een beetje van jouw kracht om door te gaan.

Wij hebben het als gezin de laatste jaren ook niet altijd gemakkelijk gehad en zitten nog in een moeilijk traject. Maar juist in die omstandigheden zijn er zoveel mensen om ons heen die altijd tijd maken voor een bakkie zodat wij ons verhaal kunnen doen; die ons slingers in de handen duwen; die een steuntje in de rug geven door middel van een aardigheidje, een kaartje, een berichtje op de telefoon of via social media. Mensen die met ons meeleven, die met ons meedenken maar vooral: met wie we samen heel veel kunnen lachen, ondanks ook hun eigen uitdagingen in het leven. We prijzen ons gelukkig met hen.

Het leven is niet altijd eerlijk. Juist daarom: pluk de dag en lach. Samen.

Deel dit via social media